นักแหกกฏตัวร้ายกับคุณครูนักขโมย

ค่าาาา สวัสดีนักอ่านทุกท่านนะค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายอีกเรื่องที่เขียนขึ้นเพื่อตอบสนองตัณหา และความอยากของตัวเองล้วนๆๆ ยังไงก็ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ของ บางแพ กันอีกเรื่องด้วยนะค่ะ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ สลัมทุคินโช ย่านดอลแนน

สองเท้าก้าวขยับไปตามทางเดินอย่างรีบเร่ง เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง ตามตรอกตามซอย ลัดเลาะอย่างคนชำนาญทาง ยามที่ร่างนั้นก้าวเดินไปแต่ละครั้ง ความหวั่นวิตกกังวลก็พลันจะถาโถมเข้าใส่ แต่กลับทำให้ใครอีกหลายๆ คนที่กำลังตามร่างนี้มานั้นรู้สึกสนุกอย่างประหลาด

ให้ตายสิ ตามมาทันเมื่อไหร่เนี่ย!

“ชิ” พอจะหันหลังกลับ พวกที่ไล่ตามมาเมื่อครู่กลับมาดักทางข้างหลังของเธอแทบจะทันที ยังไม่ทันที่จะได้เรียบเรียงความคิดเสร็จสรรพ ก็มีเสียงหนึ่งโพล่งขึ้นมา

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครมิทราบถึงได้มาล้วงกระเป๋าผม” เด็กชายร่างสูงโปร่งที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของมาเฟีย กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา คล้ายจะข่มขู่ก็ไม่ปาน   อืม ถ้าตอบว่า คน ไม่เพียงคนตรงหน้าจะส่งตนให้ตำรวจ คงมิวายโดนทำร้ายร่างกายด้วยละมั้ง แต่มาเฟียกับตำรวจคงไม่ถูกกันละนะ

“ขโมย” ณ ตอนนั้น ไม่รู้ด้วยความคิดอะไรตัวเองถึงพูดแบบนั้นออกไป พอคิดได้ ก็คิดอยากจะตบปากตัวเองซักครั้งเชียว

“หืม คุณขโมย ชักอยากจะรู้แล้วสิครับว่าหน้าของคุณขโมยจะเป็นยังไง” พูดเสร็จก็พยักหน้าให้กับลูกน้องให้รีบมาประกบตัวเธอ

“ฉันจะคืนกระเป๋านายไปก็ได้ แต่ปล่อยฉันไปเหอะ” รู้สึกว่าคำพูดของเธอคงจะเข้าหูซ้ายทะลุหูหูขวาของคนพวกนี้ไปหมด ถึงได้ไม่ยอมปล่อยเธอไปซะที ถึงตอนนี้เธอชักอยากจะร้องไห้ให้กับตัวเองแล้วสิ เพราะตั้งแต่ขโมยมาจนถึงตอนนี้ เรียกว่าสถานการณ์ ณ ปัจจุบันที่เธอเผชิญอยู่นั้น เลวร้ายสุดๆ กว่าที่ผ่านมาก็เป็นได้

“ก็ได้ครับ แต่ว่าอย่างน้อยก็ขอดูหน้าคุณก่อนละกัน แล้วค่อยมาฟังข้อเสนอของผมนะ” แล้วก็ส่งยิ้มเย็นๆ มาให้

รอยยิ้มเย็นนั่นทำให้ขนของเธอลุกขึ้นพรึ่บอย่างประหลาด ไม่ใช่แค่กลัวรอยยิ้มนั่นแต่เธอเกลียดรอยยิ้มนั้นเหลือเกิน

พอพูดจบเด็กชายตรงหน้าก็กระชากหมวกไอ้โม่งออกทันที และสีหน้าประหลาดใจที่เกิดขึ้นบนใบหน้านั้น ทำให้ชักเธออยากหัวเราะออกมาถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เธอโดนจับตัวอยู่ล่ะก็นะ

“น้ำ” เพียงแค่ชื่อนั้นออกมาจากปากของเด็กหนุ่มตรงหน้า ทำให้บรรดาลูกน้องทั้งหลายแหล่ของเขามองเธอด้วยสีหน้าที่ประหลาดยิ่งกว่า

“ไง” แล้วก็ส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้